Ζήτω η πατρίς

Καστοριά, παράγκα δίπλα στη λίμνη. Δυο έφηβοι με κομμώσεις ντεμοντέ και τζατζίκι στα χνώτα άδουν ξεβράκωτοι το "Ενα το Χελιδόνι" και ξαφνικά λατρεύω την Ελλάδα. Τους μιλάω για τον άρχοντα του πεσιμισμού, τον Αρθούρο Σ., και με ταϊζουν τις πολύ ανόμοιες αλλά εξίσου γοητευτικές στύσεις τους για να στανιάρω με μακεδονίτικη πρωτεϊνη. Δεν έχω ξαναπεράσει τόσο ωραία σε παράγκα.

Στα Μετέωρα, φρεσκοπλυμένος σε πέτρινη γούρνα, διαβάζω ένα γιαπωνέζικο διήγημα στον Βαρθολομαίο, τον πνευματικό μου. Ύστερα, υπό το φως των κεριών στο κελί του, με γλείφει από πάνω ως κάτω χουρχουρίζοντας σα φχαριστημένος γάτος. Με γαργαλάνε τα μούσια του αλλά κατά τ' άλλα είναι μάστορας. Το όνομα του μοναστηριού δεν το αναφέρω για λόγους τακτ.

Στη Λιβαδειά καταβροχθίζω καλαμάκια στο σουβλατζίδικο του κουκουέ και βάζελου Μπάμπη. Από ιδεολογία χέσε μέσα, αλλά η μάσα άπαιχτη. Βλέπει το μπρελόκ μου από το ΑΕΚ Shop και με αποπαίρνει. Η κόρη του είναι πνευματικά καθυστερημένη. Λογικό. Σε παρακείμενο τραπέζι μια κοπέλα σχεδόν φωνάζει στο συνοδό της: "Πόσες φορές θα σου πω να μη με λες Ευαγγελία; Βαγγελιώ - κατάλαβες; ΒΑΓΓΕΛΙΩ! Αμάν πια!".

Στον Παρνασσό βρίσκω βρυκόλακες το δείλι στις κοιλάδες. Τρώνε ωμά κατσίκια και ξωτικά, και τα μεσάνυχτα συρρέουν στην Κασταλία για να πετάξουν πάνω απ' το χιόνι, πάνω απ' τη μαύρη θάλασσα. Στο πέρασμά τους ακούς μανδύες να πλαταγίζουν στον άνεμο.

Στις Κυκλάδες δεν πηγαίνω πια. Σταμάτησα όταν κατάλαβα ότι είναι απομιμήσεις των στίχων του Ελύτη.

Στην Αθήνα απολαμβάνω το δυσεύρετο ουίσκι μου και τον Στέλιο, με και χωρίς το μποξεράκι του. Ο Στέλιος διηγείται υπέροχα, καλύτερα κι από μένα τον ίδιο. Σκοπεύω να σας μιλήσω πολύ σύντομα γι' αυτόν - για την ακρίβεια, δεν κρατιέμαι! Δυστυχώς όμως τώρα πρέπει να ετοιμαστώ, εμφανισιακώς και ψυχολογικώς, για μια ελεεινή κοινωνική υποχρέωση. Όπως ίσως διαπιστώσατε, αυτό είναι το πρώτο μου ποστ. Καλώς ήρθατε λοιπόν στην κοσμάρα μου, αλλά ΠΡΟΣΟΧΗ: Η χλόη δαγκώνει. Και, παρακαλώ, μην πατάτε το σκύλο.